Spaans leren en naar Zuid Amerika.
Van de drie broers (er zijn nog twee broers) is Stijn wel het meest avontuurlijk. Hij gaf al meteen aan, dat hij na zijn eindexamen wel naar het buitenland wilde. Zijn broers zijn meteen gaan studeren, maar hij wilde eerst op avontuur, en wel naar Zuid Amerika. dat betekende eerst Spaans leren een paar maanden, om zich goed te kunnen redden, en daarna een plan om verschillende landen in Zuid Amerika te gaan bezoeken.
Waar heb je eerst Spaans gedaan, en hoe vond je dat?
“Ik ben eerst een paar weken naar Cádiz, in het uiterste zuiden van Spanje gegaan, en heb daar een geweldige tijd gehad. Vooral het eerste deel daar, in het staartje van de zomer, vond ik het leukst, omdat er toen nog veel verschillende nationaliteiten zaten. Daarna kwamen er vooral Nederlanders en Duitsers, en dat was ook prima, maar juist het optrekken met mensen uit verschillende landen vond ik het leukst.
Het was voor mij de eerste keer op mezelf, uit huis, in een ander land, en de school en vooral aan de accommodatie bewaar ik de beste herinneringen. We hadden een hele leuke groep waarmee we veel naar het strand gingen en drankjes en hapjes deden. Zoals je me al zei voordat ik ging kan ik bevestigen dat Maru daar voor je zorgt als een moeder (alleen de leuke kanten van een moeder dan) en dat ik bij haar echt perfect gezeten heb. Heerlijk gegeten en ik denk in 6 weken nooit twee keer hetzelfde en mooie kamers en top locatie.
En toen?
Daarna ging ik naar Sevilla, waar ik in een studentenhuis zat. Geweldige school en ook het huis was een groot succes. Ik had het niet beter kunnen bedenken, ’s ochtends Spaanse les en daarna gezellig optrekken met de andere studenten. Het huis lag in het centrum, we hadden een fijne groep waarmee we samen kookten en ’s avonds gezellig uit gingen.
De school organiseerde verschillende tripjes. Zo zijn we met de boot een weekend naar Marokko geweest en een keer naar het Alhambra in Granada. En we hebben via de school kaartjes voor de al lang uitverkochte belangrijkste wedstrijd in Sevilla kunnen krijgen: de derby tussen de twee clubs van Sevilla. Ook hebben we zelf een uitstapje geregeld en hebben we vanuit Cádiz hebben met z’n 4- en een auto gehuurd en zijn we een weekend naar Portugal gereden. Na heel veel moeite, omdat in Spanje na 5 uur iets geregeld krijgen heel lastig blijkt, is het ons uiteindelijk gelukt een auto te krijgen.
En daarna naar Zuid Amerika. Waar ben je begonnen?
In overleg met Weg-Wijs heb ik gekozen voor een rondreis van 4 weken door Ecuador (Quito, Amazone en Manta en Montañita) in een internationale groep, met taalcursus Spaans in de morgen, en de omgeving verkennen in de middag, dit heet Travelling Classroom. Daarna een week aan de kust (Spaans en surfen) en vervolgens een paar dagen naar de Galapagos eilanden (andere groep).
De steden vielen me wat tegen, maar ik heb heel veel gezien en we waren met een enorm leuke groep. Ik was wel de jongste van de groep, maar dat voelde niet zo. Later zou ik één persoon van de groep nog tegenkomen in Peru, waar ik daarna naar toe zou gaan. Ik heb me geen moment onveilig gevoeld (behalve in het Amazone-gebied, waar een hele grote spin op het dak van mijn hut zat) en alles is goed gegaan. Ik ben zelfs niet bestolen, wat makkelijk had gekund want Ecuador staat nu niet bekend als een veilig land (ik heb wel goed op m’n spullen gelet).
Aan het eind van de eerste week van de Travelling Classroom zijn we naar de Cotopaxi vulkaan in Ecaudor. Het plan was omhoog te lopen met prachtig uitzicht maar in plaats daarvan kregen we een heftige sneeuwstorm. Gelukkig klaarde het op de terugweg op en hebben we nog mooi uitzicht gehad over de vallei en we zijn toen een groot stuk naar beneden gemountainbiket. Helaas hebben we de mooie top van de vulkaan niet kunnen zien want die bleef in de wolken. Niet waar we op gehoopt hadden maar toch een mooie en speciale ervaring in de sneeuw op 5000 meter in Ecuador.
Bij de tocht rond de Galapagos eilanden heb ik ervaren wat echte Ecuadoraanse “stiptheid” is – op een haar na miste ik mijn aansluiting met de boot naar het eiland waar ik naartoe zou gaan (alles was van tevoren geregeld) en iedereen gaf elkaar de schuld van de verkeerde aansluiting. De boot was geschikt voor 15 personen, maar het bleek geen luxe om er maar met z’n zessen op te zitten…. anders was het echt behelpen geweest. Maar ik heb genoten van deze bijzondere eilanden, wat een unieke ervaring was dat.
Na Ecuador, wat was het plan toen?
Daarna zou ik naar Peru gaan, en wel in Cusco. Daar waren lessen op een talenschool voor mij gereserveerd (ook weer ’s ochtends – mijn niveau was inmiddels al aardig op peil – de grammatica zat er grondig in, ook door de lessen in Spanje) en ik verbleef in de Residencia van de school. Wel weer even wennen dat ik, na al die weken in de gezellige groep in Ecuador, weer op mezelf was en opnieuw vrienden moest maken. Het plan was om na 2 weken in Cusco de Spaanse lessen voort te zetten in een andere locatie van de school in de Sacred Valley, daar een week, daarna de Salkantay Trek (gebied van de Macchu Picchu) van een paar dagen te trekken en tenslotte nog een mooie excursie van een aantal dagen naar het Tambopata regenwoud.
Helaas ging het de eerste dag in de Sacred Valley mis. De Corona ellende was ook tot dit verre oord doorgedrongen en de school wilde dat we met z’n allen weer terug naar Cusco kwamen. Eerst zagen we dat helemaal niet zitten en wilden eigenlijk liever in de Sacred Valley blijven – een prachtige plek met veel mogelijkheden om mooie treks te maken de vallei in. Maar de toestand werd wat grimmiger in Peru, in die zin, dat de wegen afgesloten dreigden te worden door het leger, en dat iedereen gesommeerd werd om binnen te blijven. Politie voor de deur en een vergunning nodig om je boodschappen te doen, liefst alleen.
Naar huis vliegen bleek even geen optie, en eerlijk gezegd was het op den duur zo gezellig met elkaar (we waren met 11 mensen, 5 Nederlanders, de rest Amerikaans, Duits, Zwitsers en een Hongaarse) dat we het leuker vonden om te blijven. Zo hebben we nog drie weken in de Residencia van de school gezeten. De portier van de school heeft die drie weken voor ons gezorgd.
Zijn er dingen geweest die je zonder de Corona-situatie niet had meegemaakt en die je, als je er nu op terugkijkt (of misschien al toen je er was) bijzonder vond?
Via de buurvrouw hebben we in het begin 10 mondkapjes kunnen regelen, waar we elke dag gebruik van maakten om naar de markt te gaan. We deden dat altijd met z’n tweeën, terwijl je eigenlijk alleen maar in je eentje uit mocht. Daarom werden we altijd aangehouden en dan zeiden dat we voor 11 mensen boodschappen moesten doen voor de hele week. Zo konden we er toch elke dag samen even uit. De markt bleef gewoon open en dat was erg gezellig.
Wat heel bijzonder bleek, was de man die voor ons moest “zorgen”. Eigenlijk al het personeel van de school wilde niet in Cusco in de school blijven, maar iemand moest zorgen dat wij in huis bleven, te eten kregen, en niet zomaar naar buiten gingen als het niet mocht. En dat bleek Raoul, de nachtportier te zijn. Raouls familie woont op een boerderij ver buiten Cusco en Raoul verdiende inkomen om hen te onderhouden door op school allerhande klusjes te doen en ’s nachts op te letten dat er niets gebeurde, en om de leerlingen van de school die laat in de nacht van hun nachtleven terugkwamen, de deur open te doen.
Wij kenden Raoul dus een beetje als een nogal “grumpy” man, die – nogal balend als wij weer laat terug kwamen – ons midden in de nacht binnen liet. Eigenlijk was hij een soort onopvallende schim waar we geen aandacht aan besteedden (waarschijnlijk ook door de staat waarin we op dat uur van de nacht verkeerden).
Tijdens de drie weken dat wij met hem samen in de Residencia woonden, heeft hij zich voor ons ontpopt als een heel bijzondere man. Raoul kon alles. Een van de weinige dingen die hij niet kon, was Engels spreken. We waren dus heel blij dat we hem tijdens die weken een beetje Engels konden leren. Zo konden we ook iets voor hem terug doen, want hij zat (en zit) daar toch zonder zijn familie, ver van huis, met een groep buitenlanders waar hij zomaar dag en nacht mee moest optrekken.
Koken kon hij als de beste, van hem hebben we hele lekkere Peruaanse gerechten leren koken. Onder aan dit bericht een paar van zijn beste recepten. Als we kaas wilden gaan kopen, dan zei hij “o, maar dat kan ik ook zelf maken”. Hij was loodgieter, stratenmaker, klusjesman en pakte alles aan. We hebben met z’n allen echt veel van hem geleerd, maar vooral dat je met heel weinig middelen veel kunt doen. We zijn hem niet alleen erg dankbaar, maar het was een unieke mogelijkheid om iets te leren over (en van) een echte Peruaan, waar we het grootste respect voor hebben gekregen.
Ik was erg blij dat mijn Spaans al op zo’n hoog niveau was, dat heeft met heel veel profijt opgeleverd (ik was de “tolk” voor de groep met Raoul), niet alleen in Peru, maar ook in Ecuador tijdens de paar nogal benauwde momenten met de aansluiting van de boot. Ik denk dat mijn Spaans nu ook qua spreekvaardigheid op een hoger niveau is dan ik ooit had durven dromen. Dat komt niet in de laatste plaats door de dingen die ik daar heb meegemaakt, en de periode van de Corona lockdown in Cusco.
Het is natuurlijk enorm jammer is dat ik de rest van mijn plannen niet heb kunnen doen en veel eerder dan ik van plan was terug naar Nederland moest gaan. Maar al met al heb ik fantastische herinneringen aan mijn tussenjaar. Ik heb er niet alleen heel goed Spaans geleerd, maar veel leuke en interessante mensen leren kennen. Door de Corona lockdown heb ik meer van de Peruaanse leefwijze en cultuur geleerd dan ik anders had gedaan.
Recept van Raoul
AJI DE GALLINA voor 7 pers
