Namaste! Hallo iedereen! Ik ben veilig terug uit Nepal. Mijn avontuur begon op 8 februari en ik zou 17 april weer terug in Nederland zijn. ik wil jullie graag vertellen over mijn avontuur met Raleigh.
Maar voor dat ik begin wil ik iedereen die mij gesponsord heeft bedanken voor alle hulp. Zonder jullie had ik nooit naar Nepal gekund. Met jullie hulp heb ik heel veel mensen, waaronder ook heel veel kinderen, in het prachtige dorpje Pathiswara kunnen helpen.
Het is een lange e-mail, want ik wil jullie graag alles vertellen dus, ‘Sit back, relax and enjoy this flight’.
Naar Nepal en introductie
En toen was het eindelijk zo ver, na de vele voorbereidingen ging het nu echt beginnen. Ik was zenuwachtig maar vooral heel erg benieuwd wat ik precies allemaal ging gebeuren, want behalve een algemene uitleg was mij nog niet veel verteld. Gelukkig kregen we een 4-daagse introductie over wat we precies allemaal zouden gaan doen. Ze vertelden ons alles over de drie dorpjes waar er die tien weken gewerkt ging worden aan het project WASH (Water, Sanitation and Hygiene) en legde ons alles uit over dat project. Dit project gaat er dus over om mensen, vooral kinderen, alles te leren over hygiëne. Bijvoorbeeld over water hygiëne en waarom dat belangrijk is.
Ook worden er watervoorzieningen zoals toiletten en plekken om je handen te wassen gebouwd. Helaas zijn de watervoorzieningen in sommige dorpjes zo slecht dat er niet het hele jaar door water is in de tap dicht bij huis. De mensen moeten dan meestal een uur lopen om water te halen. En natuurlijk kregen we nog uitleg over de Trek die we gingen lopen. Het andere onderdeel van Expedition waarbij we een route lopen van 19 dagen dwars door de ruby valley in Nepal. Expedition duurt in totaal 10 weken en is opgedeeld in drie blokken van 19 dagen. Tussen de onderdeel in ga je voor een paar dagen terug naar basis kamp RIMS, een soort hotel dat Raleigh dat afhuurt in een plaatsje in de buurt van Kathmandu. Je werkt dus twee keer aan een project in een dorpje en je loopt een keer een trek. De volgorde van de drie onderdelen weet je van te voren niet.
Pathiswara
Voor de eerste drie weken ben ik naar Pathiswara geweest, een fantastisch dropje met zo ontzettend aardige mensen. Wat vooral heel leuk was was dat we daar konden samenwerken met een grote school. We hebben aan de hele school les gegeven over
tandenpoetsen en handenwassen.
Veel volwassen en kinderen doen dit nog niet vaak genoeg of weten gewoon niet hoe belangrijk het is. Daardoor worden nog steeds heel veel mensen ziek of gaan zelfs dood aan hele normale dingen als diaree. We hebben in een aantal klassen les gegeven over hygiëne met water en hygiëne bij het klaar maken en bewaren van eten. Dit is ook erg belangrijk want besmetting van eten en drinken met bacteriën is zeker daar heel snel gebeurd. Ik vond het les geven soms moeilijk maar vooral ook erg leuk. Het leukste was dat de kinderen altijd aandachtig naar ons luisterde. Het gebeurt ook niet iedere dag dat er buitenlanders van zo ver weg op bezoek komen om les komen te geven. Daarnaast hebben we ook nog les gegeven of hygiëne met betrekking tot menstruatie. Want ze weten daar heel erg weinig over dus is het les geven ontzettend belangrijk.
Naast lesgeven hebben we er gegraven voor de aanleg van een waterleiding. Dit was niet erg makkelijk want het graven gebeurde op een smal paadje op een helling. Ook hebben we gegraven voor de aanleg van meer toiletten voor de school. Ook dat was nog wel ingewikkeld, omdat er vermoeden werd dat er een waterleiding zou liggen op de aangewezen plek. Wij hadden daarom een andere plek gekozen en dat werd goed gekeurd. Maar toen we eigenlijk klaar waren met het graven werd ons verteld dat ze het nieuwe toiletgebouw toch op de originele plek wilden. Dus we moesten weer helemaal opnieuw beginnen. Gelukkig wordt het gat dat we al gegraven hadden alsnog nuttig gebruikt om het afval van de school in te verbranden. Zo’n plek had de school nog niet Waardoor het het hele terrein bezaaid was met afval. Verder hebben we een beging gemaakt aan het graven voor een grote water tank voor het dorp. Het graven was soms best lastig want in de grond lagen soms grote stenen die we eruit moesten hallen. En daarnaast kwamen we de ene na de andere waterleiding tegen wat het graven erg lastig maakte. Nog het vervelendste was dat we vervolgens in elke leiding lekkages vond.
De communicatie was best een uitdaging. Het maken van afspraken met de school over wat we wanneer konden en mochten doen was ook niet bepaald makkelijk. Helaas werden afspraken nog wel eens verplaatst.
Naast dit alles hebben we nog een grote afval opruim actie georganiseerd door het hele dorp. Dit was heel erg hard nodig. in Pathiswara en alle plattelands dorpjes van Nepal hebben ze geen vuilnisbakken dus alle het afval slingert rond. Een gedeelte wordt verzameld en verbrand.
Een van de leukste dingen die ik in Pathiswara gedaan heb is toch wel het maken van de grote muurschildering bij de school. We hebben er met de hele groep aan gewerkt en het was vooral ook heel erg gezellig om te doen met z’n allen. In de muurschildering kun je alle onderdelen van het project WASH zien. Het was heel veel werk, we hebben er een hele week aan gewerkt, het was zelfs even spannend of we het überhaupt af zouden krijgen maar met extra hard werken is het gelukt.
Een van de belangrijkste dingen die de hele ervaring compleet maakte was dat we bij mensen thuis woonde. Ik woonde in een van de huizen helemaal onder aan het dorp samen met Emma, een meisje uit Griekenland, en Samana een Nepalese. We moesten daarom wel iedere dag een kwartier naar boven lopen. Maar dat vond ik niet erg want wij woonde in een heel mooi huis. Ons huis was de enige in dat deel van het dorp waar ze een tv hebben, bijna iedere avond kwamen de buren. En met z’n allen keken we dan naar “over dramatische Indiase soaps”. het was zo leuk om te kunnen zien hoe die mensen leven en ook zelf zo te leven. Het dagelijks leven is daar zo anders De mensen zitten op een zelf gevlochten matje tijdens het eten. Ze eten met hun rechter hand Ik heb het zelf voor ongeveer een week ook gedaan en het is niet heel erg makkelijk. De lunch is al om 11 uur en het ontbijt eet de lokale bevolking niet We maakte altijd zelf havermoutpap. Het douchen doe je in een sarong in openbare was ruimte, en de douch is koud.
Ook onderdeel van het dagelijks leven daar, de elektriciteit kan ieder moment van de dag gewoon ineens uitvallen. Je hebt dan geen idee wanneer hij het weer doet. Ook lopen er overal kippen geiten en honden rond. Iets dat ik eerst een beetje vervelend vond, eigenlijk had het ook wel iets gezelligs.
Aan het einde van onze drie weken in Pathiswara had de school een bedankje voor ons georganiseerd en de hele school was er bij. We kregen allemaal een bloemenketting. Dat is daar heel gebruikelijk bij speciale gelegenheden. De directeur van de school en nog een aantal andere mensen hebben nog wat gezegd en alles bij elkaar was het heel bijzonder. Daar realiseerde ik me echt hoeveel we eigenlijk in drie weken gedaan hebben. De volgende dag kwamen onze “Homestay” families ons uitzwaaien, ook van hen kregen we bloemenkettingen. Ik vond het heel erg jammer dat we daar weg gingen want al die mensen daar zijn zo lief, ik zal ze missen.
Na drie weken koud douchen en elke nacht slapen op een mapje op de grond mochten we twee dagen uitrusten en weer voorbereiden bij RIMS. Ik had al die tijd geen contact gehad met papa, Tessa, de rest van de familie en mijn twee best vriendinnen, Floor en Isabelle. Ik was blij dat ik ze allemaal eindelijk even kon spreken. maar de tijd ging snel en er moest ook veel voorbereid worden voor het volgende onderdeel.
De Trek
Ik was veruit het meest zenuwachtig voor het lopen van de Trek. De tweede drie weken werd ik ingedeeld bij trek. Bij elk nieuw onderdeel zit je in een nieuwe groep. Ik was wel blij dat er een paar mensen van mijn oude groepje bij zaten. De eerste dagen waren het zwaarst. Niet omdat het ook echt moeilijker was, zoals de meeste mensen zeiden. Maar meer omdat je gewent raakt om iedere dag vroeg op te staan, 5 uur om precies te zijn.
En vervolgens iedere dag ongeveer vijf uur te lopen. Wat het lopen vooral zo zwaar maakt is de rugzak op de rug. Die weegt op z’n zwaartst wel 25 kilo. Daar zitten natuurlijk al je kleren, slaapzak en mapje in. Maar ook nog spullen voor de hele groep. Zoals bijvoorbeeld spullen voor ontbijt, koekjes en andere snacks, 2 tenten, EHBO spullen, spullen om af te wassen, en pannen om water in de koken. Dit werd allemaal verdeeld over de groep.
Het leukste aan de ochtenden was voor mij naast iedere dag de zonsopgang zien ook het ontbijt ik had nooit gedacht dat havermoutpap zo lekker kon zijn met alleen pindakaas. We begonnen meestal om 7 uur met lopen en waren dan met de lunch bij onze eindbestemming voor die dag.
Iedere dag op een andere plek slapen is soms best wel lastig. Je weet niet waar en hoe je slaapplek zal zijn. Of je een enigszins fatsoenlijk toilet hebt en plek om te douchen. Maar ook niet of er elektriciteit is om je telefoon op te laden, want niet overal waar we sliepen waren stopcontacten. Gelukkig was het ook elke keer een leuke verassing waar je terecht zou komen. Elke dag een ander uitzicht, nieuwe mensen en kinderen die we ontmoetten.
Ook heel erg leuk is dat de Daal Bhat, het lokele eten, overal net anders wordt klaar gemaakt. Ze eten dat iedere dag met de lunch en als avond eten. Daal Bhat is een gerecht van rijst en een soep met linzen die je als saus over de rijst doet. Daarbij krijg je een curry met aardappelen en soms zitten er nog wat andere dingen doorheen zoals sojabonen. Vaak krijg je er ook nog een omelet bij en een groente die zij Saag noemen en ik ben er nog steeds niet uit wat het precies is. Het ziet eruit als spinazie als het is klaar gemaakt, en smaakt ook een beetje het zelfde. Maar het is zeker geen spinazie. Je zou denken dat je er helemaal gek van wordt om iedere dag twee keer ongeveer hetzelfde te eten maar dat is helemaal niet zo. Echt iedereen die ik gesproken heb zei na 7 weken Daal Bhat nog steeds lekker te vinden. Gelukkig hebben we af en toe ook iets anders gegeten. Ze hebben daar ook Momo’s. Die lijken op Dumplings en zijn best een beetje pittig maar wel heel er lekker.
Éen van de leukste dingen van de Trek was dat we halverwege in een dorpje verbleven waar een bakkerijtje was. Ze hadden er gewoon brood, echt brood. Ik had dat al zolang niet meer gegeten dat ik zo blij was dat ik brood kon eten. Ook hadden ze er muffins, koekjes, en taart. Ik had nooit verwacht dat we zoiets tegen zouden komen, het was geweldig.
Iets anders dat ook echt heel erg leuk was, in een van de andere dorpjes was een waterval waar we konden douchen. Het was de koudste maar ook de meest bijzonder douche die ik ooit gehad heb.
Daarnaast was erg blij dat de Trek niet echt 19 dagen lopen is want we hadden drie rustdagen.
De avond voordat we de laatste rustdag zouden hebben, maandag 16 maart, werden bij elkaar geroepen. We waren op dat moment in het dorpje Tipling. Het hoogste punt waar we zouden komen. Het was op een hoogte van bijna 2000 meter.
We werden bij elkaar geroepen omdat de Volunteer Managers een telefoontje hadden gekregen van de mensen op het kantoor in Kathmandu. Ze hadden gebeld om te vertellen dat we waarschijnlijk naar huis moesten vanwege de corona crisis maar niks was nog zeker. Nog geen vijf minuten later kregen ze nog een telefoontje en toen was het zeker, we moesten naar huis. Geen rustdag. De volgende ochtend vroeg op want we moesten zo snel mogelijk terug naar kathmandu.
Het was best wel even schrikken toen wij te horen kreeg dat wij naar huis moesten vanwege de situatie rond Corona. Want ondanks dat we af en toe iets te horen kregen van hoe het er in de wereld aan toe ging, als we bereik hadden, kregen we toch maar heel weinig mee. Ik zelf, en ik denk ook de ander in mijn groep, hadden dit helemaal niet zien aankomen. Gelukkig was er ook nog een klein beetje goed nieuws, in het drop waar wij waren konden we niet opgehaald worden door een bus om terug gebracht te worden naar Kathmandu. Daarvoor moesten we nog 3 dagen lopen. Dat betekende dat we de trek zoals die origineel gepland was helemaal af konden maken. En dat vond ik wel heel fijn. Het idee dat je zoiets ook echt helemaal hebt afgerond is geweldig. Gelukkig was er in die laatste dagen overal waar we sliepen een televisie zodat we het BBC world News konden volgen. Natuurlijk was iedereen wel gestrest want we wisten helemaal nog niet hoe alles ging lopen als we in Kathmandu aan zouden komen. Maar ondanks alles hadden we het wel gewoon heel erg gezellig samen. We hebben zelfs nog met de andere trek groep de twee laatste nachten op de zelfde plek geslapen. Dit was absoluut niet de bedoeling maar omdat we zo snel mogelijk terug moesten kwam het zo beter uit. We hebben er met z’n allen een hele gezellige afsluiting van gemaakt.
op vrijdag 20 maar, De vierde dag nadat we te horen kregen dat we weer naar huis moesten gingen we dan ook echt terug naar Kathmandu. We werden ’s morgens heel vroeg opgehaald door een bus. Ik wist nog steeds niet wanneer mijn vlucht zou zijn. Dat vond ik erg vervelend. gelukkig wist ik dat ik later die dag papa kon bellen wanneer ik in Kathmandu terug zou zijn. Ook wist ik nog niet waar ik precies naartoe ging want we gingen niet terug naar RIMS, de waar we tijdens de introductie hadden geslapen. Ik was vooral heel erg blij dat we naar Kathmandu terug gingen en ik snel meer zou weten. Nadat we eerst nog onderweg bij een mooi restaurant waren gestopt voor ontbijt kwamen we om twee uur aan bij ons gast house. Helaas sliepen we niet met z’n allen in het zelfde ‘gasthouse’, wat ik wel heel erg jammer vond. Net na aankomst heb ik meteen Papa gebeld en bleek dat hij een vlucht voor mij had geboekt maar ik had ook al en mail gekregen van Emirates dat een van mijn vluchten al weer gecanceld was. Dus ging Raleigh voor mij nieuwe vluchten regelen. En dit hebben ze super en snel gedaan. Zeker omdat ik niet de enige was waarvoor ze vluchten moesten regelen. Ze hebben voor honderden mensen in Costa Rica, tanzania en Nepal nieuwe vluchten moeten regelen en dat hebben ze allemaal binnen en paar dagen gedaan. Mijn complimenten aan Raleigh.
Vrijdagavond was afscheidsavond, een paar mensen gingen die avond of de volgende morgen vroeg al weg dus zouden we elkaar niet meer zien. Zaterdag, de laatste dag in Kathmandu, was erg gezellig maar ook heel raar. We zijn nog naar een bakkerijtje geweest en twee souvenirwinkeltjes. Ik had die ochtend te horen gekregen dat Raleigh nieuwe vliegtickets voor mij had en zat die zelfde avond al in het vliegtuig. Wat het leukst was aan mijn terugreis was dat ik twee keer businessclass mocht vliegen. Iets dat ik nog nooit gedaan heb en ik kan je vertellen dat als je die luxe in het vliegtuig hebt mee gemaakt je nooit meer economyclass wil vliegen.
Ik kreeg maandagavond te horen dat ik naar huis zou gaan, vrijdagmiddag was ik weer in Kathmandu en zaterdag had ik nieuwe vliegtickets en ik zat die avond al in het vliegtuig naar Doha, Qatar. Ik was niet alleen, ik vloog met nog twee andere jongens naar Doha. Een van hen een Nederlandse jongen, zat bij mij bij al mijn vluchten dus dat was wel fijn. De ander had een vlucht terug naar Engeland vanuit Doha. We zijn nog even naar de businessclass lounge geweest, daar kijk je echt je ogen uit over hoe groot het daar is. De eerste vlucht vond ik al best wel luxe met een stoel die helemaal naar beneden kon voor het slapen. Mijn tweede vlucht naar Frankfurt was nog luxer Er zat een soort schuifdeur aan de die je dicht kan doen zodat je een eigen kamertje had. Toen we ook echt vertrokken waren naar Frankfurt was ik erg blij want het voelde voor mij alsof thuis komen nu helemaal geen probleem was.
Een klein nadeeltje was dat we nog 5 uur op Frankfurt moesten wachten voor onze laatste vlucht naar Amsterdam. Die duurde maar 40 minuten. Het viel uiteindelijk wel weer mee en om half 12 zondag middag zaten we weer in het vliegtuig. En voor we het wisten waren we in Amsterdam en daar stond papa mij natuurlijk op te wachten. Ik was heel erg blij om hem te zien, en natuurlijk was hij ook blij om mij te zien. Ook Touro, onze pup, was ontzettend blij om mij weer te zien toen ik thuis kwam. Het was een raar en abrupt einde van een fantastische reis. ook al kon ik het niet afmaken vind ik dat het een geweldige reis en een geweldige ervaring is geweest. Het was en fantastisch avondtuur!
Met het geld dat ik dankzij uw hulp heb ingezameld zorgt Raleigh er voor dat de werkzaam zeden gewoon verder kunnen gaan. Ik heb met eigen ogen gezien wat een geweldig werk Raleigh doet. En het project, zal nu worden afgemaakt door de lokale bevolking, al het gereedschap dat ze daarvoor nodig hebben, hebben we in de dorpjes achter gelaten. Ook mag ik van Raleigh, als ik dat wil en kan, terug komen zonder daarvoor opnieuw zoveel geld te hoeven inzamelen. Ik ben enorm onder de indruk hoe Raleigh dit werk doet een de resultaten die er zijn.
Het was een heel lang ver haal, maar ik heb ook veel meegemaakt. Ik hoop dat je het leuk vond om te lezen. Natuurlijk mag je deze mail door sturen aan andere die dit ook graag willen lezen, graag zelfs
Groetjes, Jolijn
